Saturday, January 22, 2011

Al-Fatihah.

wahwah. kenapa pulak ni. dah insaf ke? haha. entah la. aku tak tau nak melabelkan story ni sebagai satu jenaka atau seram. haha. ana manyak confused la.haha. ok. pandai pandai la korang menilainya nanti  ye. haha. aku tak pasti ari ape la. aku rasa khamis malam jumaat kud. tapi yang pastinya aku baru lepas tengok cerita khurafat. cerita tu not bad la. agak terlampau seram la jugak. banyak terkezuttt gitu. haha. okok. aku tengok cerita tu dengan siapa lagi kan. dengan cik iqa sy la. takkan dengan nenek aku pulak. haha. lepas je aku tengok wayang aku jalan jalan la kat taman klcc tu. cerita abes pukol 8 lebih aku jalan sampai pukol 10 la. samapai tak malu la kene halau dengan guard tu. guard tu pun mengelabah penyu je nak menghalau orang. ayik nak tiup wisel je. tau la cita cita nak jadi refree bola tak dapat an. nak tiup wisel je tahu. haha. pastu aku bela la. dah memang nak balik pun time tu. guard tu je macam berok lapar kat taman klcc tu. haha. pastu balik la. entah apa angin aku malam tu naik bas berhenti dekat jalan peel. selalu turun dekat maluri. malam tu tiba tiba pulak berubah angin monsun barat daya ke angin monsun timur laut. haha. turun turun je dari bas aku jalan la kat belakang kedai tu. memang terlalu ramai la dah pukol 11 kan jalan kat situ. aku sorang je kat situ. tiba tiba aku ada bau......... kapur barus. aku boleh cakap ape tau. sapa pulak yang kentot ni. aku cakap macam ada orang je kat situ.kuat gila aku cakap. pastu aku teringat ni bau kapur barus ni. kapur barus untuk ape uh? jengjengjeng..... untuk orang meninggal la douh. takkan nak masak kari ayam pulak. memang aku dah gelabah ayam la an. pastu aku boleh pulak ingat malam jumaat + cerita khurafat tadi = perrghhhh.... hahaha. aku pun jalan laju la. memang pelik la tempat tak ada orang tiba tiba bau kapur baru. aku jalan la. last last sampai jugak tepi jalan. fuhhh lega. muka aku memang dah merah macam warna merah air laut la kan. haha. pastu aku jalan sampai rumah. aku dah pelik. kenapa dah pukol 11.30 kat bawah flat ni ramai pulak orang. pastu aku buat bodoh je. aku naik lift. tiba tiba lift berhenti tingkat tiga. aku terkejut tengok orang pakai kupiah putih tengah tahan lift bomba. aku pun dah macam ape lakan. haha. jantung aku laju je berlari. pastu tutup pintu lift berhenti tingkat 4. dah sampai rumah aku la tu. haha. jalan jalan sambil fikir bau kapur barus dengan cita hantu tadi. dah sampai depan pintu rumah aku ni. aku nak bukak. tiba tiba aku dengar orang bising kat bawah. aku tengok la. rupanya kat tingkat tiga. aku ingat ada apa. sekali orang tu tengah bawak jenazah. perghhhhhhhhhhhh. terkecimput aku kat situ weyh. dah la tak de penutup keranda tu. dia usung atas tilam je. muka dorang tutup pakai kain tudung je. kau tau lakan tudung warna putih macam mana jarang dia. nampak muka dia ape bagai. perghhhh. aku memang terus pucat gila la kan. aku combined suma cita cita tadi tu. tambah seram la aku. huhu. nasib seluar tak basah. haha.aku mengulupur la. aku nak bukak grill. pastu aku bukak pintu. tiba tiba pintu tu terbukak sendiri aku tengok depan pintu ada ....................... mak aku tiba tiba. perghhh. memang tak terkejut biawak la aku kan. hahahahahaha. memang terkejut babe. selalu aku tido pukol 3 4 pagi la. malam tu aku mandi makan terus tido. hahahaha. memang terkejut la. semua berlaku pada malam jumaat. fuhhhh. cuak douh. nasib baik tak terkena parkinson plus demam plus sawan equal to sawan. hahaha.



* ape ape pun kesian kat arwah pak cik tu. al fatihah buat pak cik tu..

Saturday, January 15, 2011

Sekumpulan Perempuan Minah Salleh Yang Makan Sambal Belacan.

aku pun tak tahu la kenapa sekarang ni orang nak berlagak je. pelik je ouh. ye la. since cik iqa sya tu kerja klcc saya memang kerap la ke sana nak teman cik puan iqa saya tu break. saya selalu la ke taman taman klcc tu. kadang kadang snap sorang sorang macam orang gila. tapi still normal kud. korang je yang gila. hehe. sorry. bergurau sahaje. hehe. ok. kembali ke cerita asal. aku berjalan la kat klcc tu.tiba tiba ada 3 orang perempuan dantang kat aku. dengan muka macam mat salleh petainya dengan bangga dia datang kat aku. kononnye dorang ni pelancong la kan. nak tanye speakong speakong dengan aku pulakkan. memang terlalu poyo la kan. aku ingatkan betol la dia pelancongkan. tengah tengah kawan dia speakong dengan aku yang lagi dua orang kat belakang tu berborak. kononnya speakong london la kan. dia tanya aku how to go pavillion by train by bus by cab by kereta lembu. uh? kereta lembu? wujud ke. hehe. aku pun jawab la. tengah khusyuk bersembang tiba2 terkeluar bahasa melayu dari belakang. aku punya la pelik. aku tanye die. you'll can speak in malay? pastu budak yang cakap bahasa melayu tu macam dah malu je kan. terpucat pucat muka dia. aku dah agak dah. ini mesti orang yang tak sedar diri makan sambal belacan. aku pun korang tau la kan. suka menggelakkan orang. hehe. aku nak gelak takut dia malu. aku diam je la. hehe. then tau dorang kata ape? sorry la. kite orang ni memang orang malaysia pun. pastu terus bla. huh! aku tension je tengok orang tu.

*persoalannya. apa motif mereka melakukan sebegitu rupa? macam biawak jumpa lubang tahi je dorang tu. bodoh je

DSLR? Ape Benda Alah Tu? Tenggiling ea?

weyhweyh. bagi aku gelak jap. hahahahahaha. kelakar douh. sumpah dah macam bodoh dah aku gelak. hehe. one day, saya pergi berjalan jalan di klcc. sementara menunggu cik iqa saya tu break. saya pun berjalan la. jalan sambil menyanyi lagu bujang lapok. gila function ouh. haha. pastu aku duduk kat tepi kolam yang indah tu. tiba tiba datang la sorang mamat tu. boleh tolong tangkap gamba kite orang tak? aku pun cakap la boleh je. pastu dia keluarkan canon ape ntah dia pakai. aku pun snap je la. pastu dia punya la berlagak. dia bajet aku tak penah jumpa je tenggiling tu. dia cakap pegang elok2 ye. mahal dslr ni. perghhh! gila menyirap. pastu dia boleh ajar aku mcm mana nak on tenggiling tu pastu macam mana nak snap. gila menyirap aku dia buat macam aku budak2. pastu aku tengok setting dia. set auto je pun. gaya macam photographer professional. aku dah nak tergelak dah. gaya macam pro je. tapi macam bodoh. pastu aku snap je la pakai set auto dia tu. pastu dia cakap. ala, tak cantek la. aku geram gila la dia cakap macam tu. pastu dia boleh tanya aku tak penah pakai benda ni ke? aku punya la terasa bahang nak bagi anugerah tapak tangan kat dia. nasib baik dia dengan awek dia ngan kawan2 awek dia. tapi still membara la aku tengok dia an. pastu aku cakap dengan dia. bang, sekejap ea. bagi saya tenggiling tu jap. aku amek aku setting manual. aku setting macam2 dalam tu. dia pun macam risau je. bajet aku nak rosakkan camera dia je. aku pun ada la. aku dah setting benda tu aku cakap ngan dia. abang pegi sana. abang nak pelok dengan girlfie abg ke ape ke abg buat la. aku snap la banyak2 pict dia. pastu aku buat blur belakang la blur depan la. pegi kat pokok tangkap gambar daun focus dekat abang tu la. pastu black and white terus dalam tu. pastu dah banyak aku snap aku bagi dia. pastu dia tengok dengan penuh khusyuk. pastu dia terlepas cakap kut. chanteknya budak ni snap aku pun tak tauvnak edit. pastu dia terus tutup mulut dia pakai tangan macam orang terlepas cakap tu pastu dia pandang aku. aku diam je la. padahal aku dah nak tergelak macam orang gila dah. aku tahan je la. pastu dia dah malu agaknya. aku pegi la tempat aku duduk tadi. pastu aku keluarkan la tenggiling aku pulak. dia pandang je. pastu dia datang kat aku dia cakap terima kasih ye. dengan tergesa gesanya dia pun bela dari tempat tu. si girlfie dia tuh tengok je pict kat camera tu. hahahaha. aku dah tergelak gila babi dah douh. sampai terkena parkinson ouh. naseb baek tak gila ouh time tu. haha. 

the moral of the story is: jangan kita memandang rendah kepada seseorang itu. tambah tambah lagi dengan orang yang kita tak kenal kerana orang itu akan memalukan diri kita sendiri.ingat! setiap orang yang dicipta diatas muka bumi ni mempunyai kelebihan masing masing. :p... chill la abg handsome.